Foto: Kees Stravers
Afgelopen vrijdag (25 maart 2016) verzamelde zich een bont gezelschap in de Qbus te Leiden voor de prijsuitreiking van de Bastaard Fantasy Awards. De slimme heren van Bastaard hadden een aantrekkelijk programma samengesteld met optredens van o.a. Seed en Rapalje, waarmee de uitreiking werd omlijst.
Op ultrasjieke wijze had ik mij vanaf het huis van vrienden naar de Leidse binnenstad bewogen: de fiets van Jasper en Petra’s tienjarige zoon bleek een perfect fit. Tja, een schrijver 2.0 voert immers al haar eigen stunts uit, zo ook deze.
Het was een gezellig weerzien met oude vrienden en schrijfcollega’s, maar dan word je plotseling toch erg nerveus vlak voor bekendmaking van de categorie ‘beste boek’ en het ontrollen van de oorkonde met de uitslag. Je hoopt natuurlijk, maar probeert nergens op te rekenen en als je dan hoort dat jouw boek heeft gewonnen is dat gewoon onwerkelijk.
Met Jasper Polane
De klim het podium was op was ook onwerkelijk. Echt weer een Sophia-momentje. Tja, het zou best handig zijn geweest als ze me hadden verteld dat er back stage een trappetje was… Helaas bleek het geluid van de live stream te zijn uitgevallen. Ik kan jullie garanderen dat jullie wat betreft mijn speech niet veel hebben gemist, want ik had niets voorbereid. Ik zal hem hier nog even herhalen voor zover ik me kan herinneren, want ik was echt even sprakeloos: ‘Bedankt iedereen die heeft gestemd. Iedereen die heeft geholpen met het boek ook hartelijk bedankt. Dit is… ja… dit is echt heel tof. Dank jullie wel.’
Kijk, als je achter pc of laptop zit te kniezen, vloeien die woorden veel eleganter, maar het was tenminste recht uit het hart.
De fantasy scene is een mooi wereldje, vol liefde en enthousiasme, waarin mensen niet wegvluchten voor de realiteit, maar de wereld gewoon net iets mooier proberen te maken. Dit doen ze niet alleen door middel van uiterlijkheden zoals prachtige kostuums, maar ook door wie ze van binnen zijn. De gunfactor is groot, maar dat hij nog steeds zo groot is, had ik niet durven dromen. Tijdens mijn crowdfunding had ik er al van mogen proeven, toen vanuit allerlei hoeken en gaten mensen te hulp schoten, vaak mensen die mij niet eens kenden. Ik ben en blijf dankbaar, want op een gegeven moment denk je dat het wel klaar is met dat gunnen.
Catfight met Kim en Rik
Wat mij het meest heeft ontroerd waren de welgemeende felicitaties van medegenomineerde schrijfcollega’s. Dat is een wel heel bijzondere gunfactor, want ik weet ook hoe het voelt om achter het net te vissen. Rik en Kim, jullie zijn kanjers!
Iets minder dan een jaar geleden begon ik kiezels in een vijver te gooien, kiezels die zeiden: help mij met het waarmaken van mijn droom, geef mijn boek een kans om het daglicht te zien. Inmiddels hobbel ik voort op de deining, kabbel ik langzaamaan richting grotere wateren, via een stroom naar een meertje en misschien ooit naar het open water van de zee.
Eén kiezeltje is al pardoes in een grotere plas terechtgekomen: onlangs haalde ik geheel onverwacht mijn eerste betaalde schrijfopdracht binnen. Hier mag ik op dit moment helaas verder niets over bekend maken, maar het wordt machtig mooi, dat weet ik zeker.
Als jullie me de komende tijd kwijt zijn, heb ik me verdiept in Bloedwetten II en geheime opdrachten. En ik glunder zo op zijn tijd ongetwijfeld ook nog na bij de herinnering aan een mooie avond. Stemmers bedankt!
